مدیریت استراتژیک به چه معناست؟

مدیریت استراتژیک بخشی از مدیریت بازرگانی است. دقیقاً به توسعه، برنامه ریزی و اجرای اهداف مرتبط با محتوای سازمان هایی می پردازد که ممکن است یک طرح تجاری را اجرا کرده باشند. به عنوان یک قاعده، دوره زمانی برای مدیریت استراتژیک دو تا پنج سال است، زیرا برنامه های استراتژیک معمولا برای بلندمدت ساخته می شوند. مدیریت استراتژیک بسیار نزدیک به مفهوم حاکمیت شرکتی است.

از زمانی که مفهوم استراتژی در تئوری برنامه ریزی در مدیریت بازرگانی مطرح شد، تفاوت زیادی با آن پیدا کرد. این استراتژی همچنین شامل تعریف اهداف اساسی شرکت است. از سوی دیگر، یک تعریف بسیار محدود تنها از اقدامات مرتبط با موقعیت صحبت می کند. مدیریت استراتژیک شامل مراحل مختلفی است. در مرحله اول، تجزیه و تحلیل ساختار صنعت و تجزیه و تحلیل مثلث شرکت، مشتری، رقابت انجام می شود. مرحله دوم شامل برنامه ریزی است.

در مرحله سوم مدیریت استراتژیک، استراتژی اجرا می شود و در فاز چهارم، کنترل موفقیت و کنترل پس از تحقق مقدمات انجام می شود. باید به طور انتقادی در نظر گرفت که اصطلاح مدیریت استراتژیک بسیار جهانی است و بنابراین معنای مرکزی آن مبهم است. به دلیل جهت گیری بلندمدت، مدیریت استراتژیک نیز نمی تواند راه حلی برای یک مشکل خاص ارائه دهد.

تا حدی نیز: رهبری استراتژیک. رویکرد جامع جهت گیری استراتژیک در فرآیند مدیریت کارآفرینی. بنابراین مدیریت استراتژیک شامل تعیین اهداف استراتژیک، تجزیه و تحلیل موقعیت استراتژیک، استخراج استراتژی ها، اجرای استراتژی ها در زیر استراتژی های عملکردی و مرتبط با منطقه و برنامه های اقدام عملیاتی و همچنین کنترل استراتژیک است. به ویژه مهم است که سطوح استراتژیک و عملیاتی در برنامه ریزی، اقدام و کنترل به صورت یکپارچه با هم مرتبط شوند، یکپارچگی سازمانی متناظر را تجربه کنند و کنترل نیز در جهت امور استراتژیک و عملیاتی باشد (کنترل استراتژیک).

محتویات مدیریت استراتژیک

 با وظیفه تضمین وجود و موفقیت آینده یک شرکت در دراز مدت سروکار دارد. بنابراین محتوای اساسی و چارچوبی برای فعالیت های برنامه ریزی شرکتی تشکیل می دهد. آنچه از موفقیت شرکت درک می شود تا حد زیادی به هدفی که شرکت دنبال می کند و گروه های ذینفع (ذینفعان مانند صاحبان سرمایه، مدیریت، کارکنان، جامعه) بستگی دارد. مدیریت استراتژیک در زمینه تنش بین جهت گیری شرکت به سمت بازارهای خارجی، محصولات و خدمات ارائه شده (نمایش مبتنی بر بازار MBV از نظر پورتر) و شرایط داخلی (شایستگی ها و منابع اصلی موجود، فرآیندهای تجاری دیدگاه مبتنی بر منابع RBV است. به گفته پرهالاد و همل).

 این رابطه به شدت متاثر از پویایی محیط (توسعه دائمی بازارها، مشتریان، محصولات و فناوری ها)، تنها امکان محدود پیش بینی تحولات محیطی و ابهام (تنوع، تضادها، تعاملات و وابستگی های متغیرهای محیطی) است. متغیرهای محیطی دریافت شده توسط شرکت سیگنال های زیست محیطی که اساس اقدامات او را تشکیل می دهد. مدیریت استراتژیک شامل یک فرآیند مدیریت پیچیده است که به رسمیت بخشیدن نیاز دارد، به ویژه در مورد شرکت های بزرگ بین المللی. به همین دلیل، تئوری مدیریت در ابتدا مدل ها و مفاهیم ساختاری را با هدف نظم بخشی و غلبه بر پیچیدگی توسعه یک استراتژی توسعه داد. قبلاً در آغاز قرن بیستم، فایول (ر.ک. Rühli 1985، ص 18) اصطلاح "مدیریت" را تعریف کرد و بین کارکردهای زیر تفاوت قائل شد:

 برنامه ریزی، سازماندهی، واگذاری دستورات، هماهنگی و کنترل

 اکثر رویکردهای کل نگر به مدیریت استراتژیک امروزه هنوز از این ساختار اساسی منطقی پیروی می کنند: این هم در مورد اولین مدل هایی که در دهه 1960 ارائه شدند (مدرسه بازرگانی هاروارد و آنسوف (Müller-Stewens 2001, p. 43)) و هم برای بازنمایی ها در کتاب های درسی فعلی وظیفه مدیریت استراتژیک تدوین دستورالعمل هایی برای برنامه ریزی استراتژیک است. پس از تعریف اهداف اصلی یک شرکت، تجزیه و تحلیل استراتژی‌های احتمالی شرکت، تصمیم‌گیری استراتژی و فعالیت‌های اجرای آن به شرح زیر است. مراحل فردی این فرآیند رهبری در زیر مورد بحث قرار گرفته است.